ป.วิ.อ. มาตรา 46
คดีอาญาที่โจทก์ฟ้องขอให้ลงโทษจำเลยตาม พ.ร.บ.
ว่าด้วยความผิดอันเกิดจากการใช้ เช็คฯ โดย อาศัยเช็คพิพาท
กับคดีที่โจทก์ฟ้องให้จำเลยชำระเงินตามเช็คพิพาทฉบับเดียวกัน ไม่ใช่คดีแพ่งที่เกี่ยวเนื่องกับคดีอาญา
เพราะในคดีแพ่งเป็นกรณีที่โจทก์ฟ้องขอให้จำเลยรับผิดชดใช้เงินตามเช็ค
อันเป็นสิทธิเรียกร้องโดย ไม่ต้องอาศัยมูลความผิดทางอาญาตาม พ.ร.บ.ว่าด้วยความผิดอันเกิดจากการใช้เช็คฯ
จึงนำ ป.วิ.อ. มาตรา 46 มาใช้บังคับไม่ได้
เมื่อคดีอาญาที่จำเลยทั้งสองถูกฟ้องเป็นเรื่องแจ้งความเท็จต่อเจ้าพนักงาน
ส่วนคดีนี้เป็นคดีที่โจทก์ฟ้องขอให้ศาลมีคำพิพากษาว่าการสมรสของจำเลยทั้งสองเป็นโมฆะตามประมวลกฎหมายแพ่งและพาณิชย์ซึ่งไม่ต้องอาศัยมูลความผิดทางอาญาฐานแจ้งความเท็จแต่อย่างใด
กรณีจึงไม่ใช่คดีแพ่งเกี่ยวเนื่องกับคดีอาญา
ศาลไม่จำต้องถือข้อเท็จจริงตามที่ปรากฏในคดีอาญาและมีอำนาจฟังข้อเท็จจริงใหม่ตามที่ปรากฏในสำนวนคดีแพ่งได้
เมื่อพฤติการณ์แห่งคดีปรากฏว่าช่วงเกิดเหตุจำเลยที่ 2
ยังอยู่กินฉันสามีภรรยากับนายบ.ส่วนจำเลยที่ 1
มีฐานะเป็นเพียงลูกจ้างของบุคคลทั้งสอง
การที่จำเลยทั้งสองร่วมกันไปขอจดทะเบียนสมรสโดยแจ้งต่อเจ้าพนักงานว่ามีเจตนาจะสมรสกันและต่างไม่เคยมีคู่สมรสมาก่อนจึงผิดไปจากเจตนาที่แท้จริง
และไม่น่าเชื่อว่าจำเลยทั้งสองยินยอมเป็นสามีภริยากันอันเป็นเงื่อนไขแห่งการสมรสตามประมวลกฎหมายแพ่งและพาณิชย์
มาตรา 1458
โจทก์จึงมีสิทธิร้องขอให้ศาลพิพากษาว่าการสมรสระหว่างจำเลยทั้งสองเป็นโมฆะได้
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น